Vrijdag 7 januari: Determineren
In de week waarin ik vijfendertig werd, ontdekte ik een Vlaamse gaai in de tuin waar mijn bureau op uitkijkt.
(Toen ik pas in deze stad woonde, zag ik mijn eerste Vlaamse gaai in het echt, een vogel met glanzend blauwe en oranje veren in een verdord voortuintje, en ik wist wel zeker dat dit het Brusselse antwoord op de paradijsvogel moest zijn, een beest zo magnifiek als de mogelijkheden het toelaten in een streek waar de meeste fauna grijs- en bruintinten uitslaat en zelden groter wordt dan een schoendoos. Toen ik thuis kwam, googelde ik vogelpostzegels uit de jaren negentig tot ik wist wat ik precies gezien had.)
Voordien zaten er in de tuin enkel duiven die tijdens het vogeltelweekend zo hoog vlogen dat ze zich niet lieten determineren. De gaai die er sinds deze week blijkt te wonen, laat zich wel determineren maar niet vastleggen. Toen ik gisteren een Zweed bekeek die een nieuwe gitaar uitpakt (ik ben nu vijfendertig maar was al langer vijftien), landde de vogel tussen de uitgebloeide bloembakken op het balkon, slechts dubbel glas tussen ons in, ik keek op van Youtube, hij staarde me nadrukkelijk aan met één oog en vloog weg zodra ik mijn telefoon pakte.
In de tijdloze mythen van natuurvolkeren in het hart van Afrika of aan de kusten van British Columbia, of in platte Netflix-romcoms, of in Le Tout Nouveau Testament of in de Bijbel, zou de blik van een vogel die hier niet helemaal op zijn plaats lijkt iets symboliseren, een cruciaal element dat het verhaal in een nieuwe plooi legt, een inzicht dat al het gebeurde verklaart, een eeuwenoude les misschien. Of het zou een goedkope truc zijn van de verteller om betekenis te suggereren die er eigenlijk niet is, de kijker zou het ook niet weten en net daardoor zou het resultaat hetzelfde zijn, catharsis of alleszins een vaag gevoel van voldoening omdat alles uiteindelijk toch op zijn plaats is gevallen.
Maar ik woon al twee en een half jaar in Brussel en ben al vijfendertig jaar een Vlaming, onze mythen gaan over rekeningrijden en zilverfondsen en op Netflix kijk ik exclusief de Amerikaanse remake van The Office. En de Vlaamse gaai die vanaf nu in de tuin woont is slechts maar vooral toch dat, een prachtige Vlaamse gaai die vanaf nu in de tuin woont.