Vrijdag 5 mei: Algoritme
In de week waarin ik even overwoog Instagram op te geven, vroeg ik me af of het mogelijk is om iemand echt te kennen.
Zelf is het me nog niet gelukt. Zelfs de vrouwen die jarenlang in mijn huis woonden, we deelden tandpasta en ze sliepen in mijn bandshirts, toch waren ze vaak raadsels voor me, soms probeerde ik me een beeld te vormen van de werelden in hun hoofden, ergens in de verte zag ik mezelf dan staan, ik wuifde maar ik herkende mezelf niet helemaal.
Net zo vroeg ik me af of anderen weten wie ik ben. Het is waar, ik ben een open boek maar dan wel eentje met weinig tekst en al zeker geen illustraties. Jaren geleden bekende een van mijn beste vrienden dat hij geen idee had wat me te schenken voor mijn verjaardag, we hadden onze universiteitsjaren samen achteraan het auditorium gesleten, hij had geleerd dat ik hou van Crowbar en elektrische gitaren en walvissen, daar hield zijn kennis op. Toen had zich het probleem voorgedaan, ik had alle cd's van Crowbar al en een walvis bleek te duur.
Gelukkig is er nu een algoritme in mijn leven verschenen, net op het moment dat ik me te veel vragen dreigde te stellen. Ze toont veel interesse, ze doet haar best om me te leren kennen, ze schotelt me elke dag weer video's voor van mannen die Metallica spelen op hun dure gitaren. Vervolgens observeert het algoritme mijn reactie, geduldig leg ik telkens opnieuw uit dat ik niet geïnteresseerd ben in Metallica, wel in walvissen, er is helaas nog geen functie waarmee ik video's van Crowbar kan aanvragen. De volgende dag zijn de video's er opnieuw, Metallica en gitaren en walvissen, Metallica en gitaren en walvissen, Metallica en gitaren en walvissen, Metallica.
Dan zucht ik zo welwillend mogelijk, we kennen elkaar nog niet zo lang, ik blijf hopen, ik geef het nog wat tijd, misschien is het toch mogelijk, misschien leren we elkaar ooit echt kennen.