Vrijdag 4 juli: Puzzel

In de maand waarin ik niet goed wist wat te antwoorden, onthulde de onderzoekster dat de werkvloer haar had gebombardeerd tot expert in een welbepaalde materie, het was buiten haar wil en medeweten om gegaan, toch werd er van haar verwacht dat ze daar vanaf nu ook naar zou handelen, ze voelde zich er niet helemaal comfortabel bij, niemand leek te begrijpen dat ze het nog lang niet was.

Zo hoort het, sprak ik, zo gaat het en zo speelt men het spel, je ziet het voortdurend om je heen gebeuren. Maar het is een kans, je moet de rol met dankbaarheid aannemen. Vanaf nu gedraag je je alsof je perfect weet waarover het allemaal gaat, en dat precies zo lang tot je je zo ook voelt, op den duur en tot je grote verrassing zal je dan op een dag vaststellen dat mensen het ook geloven, het is zoiets als dress for the job you want.

Ik hoorde het mezelf allemaal verklaren alsof ik zeer goed wist waarover het ging, als ik nog verder gegaan was, had ik wellicht vroeg of laat geponeerd dat het niet alleen op de vloer zo is, maar ook in het leven.

‘Het is vast iets waar mannen beter in zijn’, merkte de onderzoekster op.

Ik begreep wel wat ze wilde zeggen. Want ik herinnerde het me ook, de keren dat ik me te snel vooruit geduwd had gevoeld. Net zo herinnerde ik me alle kansen die ik ooit geweigerd heb en de kansen die me ontglipten, telkens omdat ik me te lang had afgevraagd of ik het wel zou kunnen.

Daarna volgden alle andere herinneringen, bijvoorbeeld de keren dat ik me niet op mijn plaats voelde, de keren dat alle anderen dingen zagen die mij volslagen vreemd bleven, de keren dat ik het doodlopende pad had gekozen en me afvroeg waar het dan wél naartoe moest, de keren dat ik er niet in slaagde om kostbare opstoten van zelfvertrouwen vol te houden en de keren dat ik het dan maar probeerde te veinzen, de keren dat anderen hadden opgegeven voor we aangekomen waren en de keren dat ik dat zelf had gedaan.

Het viel me niet moeilijk, het herinneren, ik moest er zelfs niet eens voor naar het verleden, het gebeurt nog elke dag.

Zo ook herinnerde ik me het zoeken en het helemaal opnieuw beginnen, dat alles terwijl iedereen toekijkt, telkens weer en telkens weer, een beetje zoals je een puzzeldoos telkens weer schudt en opent en schudt en opent en schudt en opent, je doet het 5 miljoen keer, ‘s ochtends en ‘s middags en ‘s avonds en ‘s nachts, tot er hopelijk plots een perfect afgewerkte puzzel verschijnt, je krabt even in je haren en verkondigt vervolgens dat het allemaal van in het begin de bedoeling was geweest.

En ik antwoordde dat dat klopt.