Vrijdag 3 mei: Spanning

In de week waarin ik bijleerde over de ondoorgrondelijke wegen van de elektriciteit, dwaalde ik door het bedrijf, ik belandde in een gang waar ik zelden kom, verder was het er verlaten. Achter een ruit waarschuwde een bord voor aanwezige vreemde spanning, ik bekeek het aandachtig. 

Misschien betrof de vreemde spanning die van muren in overtijd, op palliatieve zorgen. Deze stenen slepen zich naar het einde, de liften worden niet meer hersteld, de toiletten verstoppen dagelijks, toch wonen wij hier nog. Het hele bedrijf had in 2020 zijn intrek moeten nemen in een nieuw gebouw, het oude had allang gesloopt moeten zijn. Toch kan je er nog steeds doorheen lopen, helemaal tot aan de achterkant waar ik ooit een bureau had, achter een enorme glazen wand krijgt het lang beloofde vorm, betonplaat na betonplaat en langzaam maar zeker, de deadlines liggen intussen zo ver achter ons dat het er allemaal niet meer toe doet. 

Misschien betrof de vreemde spanning die tussen wat we gehoopt hadden te worden en waar we uiteindelijk beland zijn.

Misschien betrof het de vreemde spanning van wat had kunnen zijn, de niet geleefde levens, de in onbruik geraakte tramsporen die nog steeds onder onze voeten lopen, ze zijn niet meer geëlektrificeerd en er groeien nu plantjes tussen, soms vonken ze nog eens op onverklaarbare wijze.

Of misschien betrof het de spanning van oogopslagen en nieuwe bestemmingen.

Een mij onbekende man verscheen in de gang, hij identificeerde zich als de manager gebouwen en vroeg waarom ik foto's nam en waarvan dan wel, hij glimlachte, gewillig legde hij me uit dat “vreemde spanning” een geijkte term is, de elektriciteit die binnenkomt op het moederbord vanuit een andere bron dan de eigen. Ik zei hem dat ik hoopte dat er in het nieuwe gebouw ook zulke bordjes zouden hangen, hij betwijfelde het, dit gebouw was uiteindelijk al zestig jaar oud.