Vrijdag 3 maart: Venus
In de week waarin de weerman op Instagram schreef, meldde de vossenvrouw dat het noorderlicht misschien zichtbaar zou zijn, ze hoopte er iets van te kunnen zien, misschien wel vanuit het appartement, de kosmos was woelig, zonnestormen hielden haar uit haar slaap.
Zelf sliep ik diep, ik droomde nog maar eens dat mijn tanden uitvielen, deze keer verbrokkelden mijn kiezen, de ene na de andere, telkens weer spuugde ik het gruis uit, het verval viel niet te stoppen, de volgende kraakte al in mijn mond, ik voelde met mijn vingers, alles zat los. Toen ik wakker werd, scheen de zon door de gordijnen, ik rolde me op mijn rug en prevelde goddank.
Ik weet niet of het woelen van de kosmos er iets mee te maken had, deze week dansten ook nog Jupiter en Venus om elkaar heen. Ooit werkte ik naast het bureau van een zeer sceptisch en wetenschappelijk denkend man, hij verklaarde met volle overtuiging dat de hemellichamen geen invloed hebben op onze aardse levens.
Ik bewonder zijn stelligheid, hij had het nochtans fout. Want ik zag wat ik zag, het was empirisch bewezen, vijftien hoog boven Gent stond de vossenvrouw stilletjes te huilen aan het raam terwijl de lucht voor haar alleen rood en paars kleurde. Ik voelde aan mijn tanden en legde het beeld vast, alleen voor mezelf. Ik wist nog niet wat de weerman later op Instagram zou schrijven, dat Jupiter de volgende dagen geleidelijk zou verdwijnen in de schemering, Venus zou nog aan de avondhemel schitteren tot eind juli.