Vrijdag 21 oktober: Zwijgen
In de week waarin Spotify me voorstelde aan de cd’s in mijn kelder, werd een collega aangeroepen. Het waren de laatste minuten van de werkdag en terwijl ik ritueel alle tabbladen wegklikte, startte er ergens in een vergeten kadertje een Teamsvergadering. Er waren technische problemen, een chatvenster verscheen, iemand typte ‘we horen nog niets en zien alleen jou’.
Ik wist niet aan wie de oproep gericht was, niet aan mij alleszins, ik was niet echt uitgenodigd. Toch knikte ik. Want we leven in bijzondere tijden, niemand lijkt te weten wat te zeggen, met z'n zeven miljard komen we elke ochtend weer aan op een feest waar we niemand kennen. Daar dissen we allemaal samen een verhaal op dat we al zo lang vertellen, elke ochtend opnieuw, we zijn te onzeker om iets nieuws te bedenken en ooit heeft deze ene anekdote eens een glimlach opgeleverd, tenminste, zo herinneren we het ons, elke ochtend opnieuw hopen we dat het nog eens gebeurt maar elke ochtend opnieuw wordt de kans weer wat kleiner, iedereen heeft het nu wel gehoord.
Zo komt het, bedacht ik (en ik klikte nog een tabblad weg) dat de verhalen van vandaag die zijn van dertig jaar geleden. De puberpunkers van de jaren negentig brengen trots een nieuw album uit, niemand lijkt hen te hebben verteld dat ze grijs zijn geworden en dat zingen over seks en tienermeisjes nu grenst aan het strafbare. In Groot-Brittannië wilde de nieuwe eerste minister nog het liefst Thatcher zijn maar nog voor ze haar mantelpak had dichtgeknoopt, nam ze alweer ontslag. En ondertussen werken overal om me heen mensen zich kapot alsof er uit een naoorlogs dal moet worden geklommen, de economie moet na zeventig jaar nog steeds hersteld, ze zien niet dat ze al de rest al kapot gemaakt hebben.
Ik weet niet waar ik het treurigst van word, die uitgewoonde verhalen of de nieuwe die ergens in achtersteegjes bedacht worden. De Nederlandse politicus probeerde deze week dat de wereld geregeerd wordt door reptielen en dat de Russische dictator ons ervan zou komen verlossen, zijn collega van de christendemocraten wist niet wat hij hoorde, hij prevelde dat alleen bidden nu nog kon helpen.
Van mij zal het ook niet komen, ik kan mijn eigen oren niet meer vertrouwen laat staan dat ik zou weten wat te vertellen. Het gebeurde zo dat ik op hetzelfde einde van dezelfde werkdag een oud liedje meehumde met Spotify, toen ik nog twintig was had het me geweldig geraakt, nu daagde het me dat ik de tekst al die tijd verkeerd begrepen had, ze zongen precies het omgekeerde.
Op twee na waren alle kadertjes nu weggeklikt en ik weet niet of iemand mijn vergissing had opgemerkt, alleszins niet gehoord, de technische problemen bleven onopgelost. Ik sloot Spotify en vervolgens ook Teams, zo was het goed, ik stond op en besloot nog even te blijven zwijgen.