Vrijdag 18 augustus: Spitsbergen
In de week waarin ik overvallen werd door mijn eigen verleden, bekeek ik de reeks die de radiojournalist me had aanbevolen. Ik leerde languit over het bestaan van het Mandela-effect en de mensen die zich in de jaren tweeduizend een hoedje schrokken toen de man nog bleek te leven, ze hadden nochtans haarscherpe herinneringen aan zijn dood in de gevangenis. Ze zochten de verklaring niet bij zichzelf of een haperend geheugen, eerder zagen ze er het bewijs in van het bestaan van het multiversum, van een hele reeks parallelle werelden die naast elkaar bestaan met elk hun eigen tijdlijn, hun kortsluitende herinneringen konden niets anders zijn dan een onhandig invoegmanoeuvre van een van die tijdlijnen.
Dinsdag was me precies het tegenovergestelde overkomen, de terugkomst van een correcte herinnering die ik lang vergeten was. Het gebeurde in Hasselt, een van de universa die op elk moment van de dag parallel aan het mijne rondbuitelen door de ether, wetenschappers zijn het er al enige tijd over eens dat het wel degelijk bestaat.
Mijn smartphone joeg me door buitenwijken waarvan ik wel zeker wist dat ik er nog nooit geweest was, ondertussen probeerde ik me uit alle macht de namen voor de geest te halen van de jongste kinderen van mijn oudste vrienden, het is de enige vorm van denksport die ik beoefen al doe ik het wel zeer fanatiek. Alles om me heen was nieuw, dat was zeer duidelijk, de straten en de pleinen en de lokale bevolking, tot ik de stad achter me liet en het gebeurde. Ergens sloeg een oude tweetaktmotor aan, iemand trok een rolluik op en ik herkende het allemaal, de velden om me heen met hun halmen met daarin hun zaden en het enorme Ikea-reclamepaneel dat erboven torende, toen wist ik het wel zeker: ik was hier toch al eerder geweest.
Daar bovenop mijn blauwe fiets daagde het, ik zit tot de nok vol herinneringen en ervaringen en gebeurtenissen, ergens diep vanbinnen zit de mens die ik ooit ben geweest, als in een enorme zadenbank van Spitsbergen zit alles veilig opgeborgen achter metersdik beton en sluizen die de plunderaars buiten houden, er wordt gewoon geduldig gewacht tot de tijd rijp is om opnieuw ingezaaid te worden, bijvoorbeeld wanneer er een nieuwe tijdlijn probeert in te voegen.
Vervolgens knikte ik naar niemand in het bijzonder, stopte ik mijn smartphone in mijn broekzak en peddelde ik op het gevoel tot aan precies de juiste voordeur.