Vrijdag 17 november: Vel
In de week waarin de krapte in de huizenmarkt aanhield, scrolde ik door Instagram. Ik botste op een filmpje waarin een krab zijn eigen kop vlak onder de ogen open brak, vervolgens trok hij die als een capuchon over zijn lichaam. Toen bleef het beest doodstil wachten in dat weke weekdierenlijf van hem, enkele uren lang zat hij dodelijk kwetsbaar op de bodem van de zee, a skin too few.
Er is een muziekdocumentaire die zo heet, ooit vertelde ik erover tegen de man die ik toen betaalde om in een sofa te zitten, de docu heb ik nooit uitgekeken maar de titel is blijven hangen. Ik noemde de namen van vrienden, familie, collega’s, kennissen, wereldsterren en volslagen onbekenden die ik associeerde met die woorden, een beetje te weinig huid, ik hoopte dat hij op professionele wijze zou begrijpen wie ik bedoelde.
De krab bleef zitten terwijl zijn kop uithardde, hij overleefde het uiteindelijk, tenminste dat vermoed ik, als het toch fout afliep, heeft Instagram het me niet verteld. We kunnen enkel hopen dat dit het vel is geworden dat zijn weke krabbeningewanden voor altijd bij elkaar zal houden, dat hem nu wel een keer gegund zal zijn erin te blijven wonen.
Vanzelfsprekend is dat nochtans niet. Enkele weken geleden woonde ik een uiteenzetting bij, een professor was aan de vooravond van zijn pensioen in een sofa neergezegen, hij aanhoorde op professionele wijze de verzuchtingen van het publiek, er zijn stadsgenoten die amper nog een huis vinden. Een glimlach krulde op langs zijn gestudeerde mondhoeken, hij nam de microfoon en sprak dat het altijd zo is geweest en altijd zo zal zijn. Hij legde de microfoon neer, stond op uit de sofa en werd uitbetaald.
Misschien klopt het, dit is de tijd van het vervellen en misschien blijft die wel voor altijd duren, misschien zijn we nog niet oud genoeg geworden om erbij te kunnen glimlachen. Want het is waar, de straten liggen vol dekschilden van kalk en mensenhuid. Ik wandel er voorzichtig omheen en laat een beetje zeewater achter op het voetpad, ‘s avonds trek ik de laatste repen vel van tussen mijn tenen, daarna scrol ik door Instagram, ik wacht geduldig op het filmpje.
Proficiat Joeri Poelman en Steven Rymenans: jullie winnen een exemplaar van Kant en Wal. Het boekje komt jullie kant uit. Wie niet gewonnen heeft, niet getreurd. Je kan nog altijd bestellen op de website van Aanlegplaats.