Vrijdag 17 januari: Bij de dood van David Lynch
In de week waarin de mist weigerde op te trekken, bracht ik de ochtend ineen gevouwen door op een treinstoeltje. Aan de ramen schoof de nacht voorbij, Vlaanderen was uitgegumd. De pendelaar naast me droeg een debardeur en had een hoofdtelefoon op, hij had zijn aktentas onder zijn stoel geschoven, aandachtig bekeek hij een actiefilm.
Precies toen, of veel later, lichtte het schermpje van mijn telefoon op, de wetenschapsjournalist had me een bericht gestuurd, het was een link naar de soundtrack van Twin Peaks op Spotify.
Links van me spurtte een gespierde man schietend door het beeld op de grootste tablet die ik ooit had gezien, het maakte geen geluid.
Ik vroeg de wetenschapsjournalist waarom hij me die soundtrack stuurde.
10 minuten eerder was de avond gevallen, ik wandelde door een flauw verlichte buitenwijk van Brussel. Een vos kuierde op zijn gemakje de rotonde over. Aan de overkant, aan de leiband van zijn baasje, keek een hond verbaasd achterom.