Vrijdag 14 juli: Zwemshorts
In de maand waarin ik drie zwemshorts aantrok en de grote eenmaking inplande, vond ik mezelf terug in de Quick van Brussel Centraal. We waren met zijn drieën: de jongen die ik geweest ben, de man die ik hoop te zijn en de mens die ik ben. We bestelden drie identieke menu’s met drie identieke vegetarische Giantburgers en drie identieke aardbeimilkshakes die we op precies hetzelfde moment pruttelend leegdronken, we schrikten alle drie op, gelukkig stoorde het lawaai niemand.
De man die ik hoopte te zijn zat aan mijn rechterzijde, hij keek me kort aan en vroeg hoe we dit zouden rijmen, ik deed alsof ik niet begreep wat hij bedoelde. Vervolgens vervolgden we onze weg naar de bijeenkomst.
Daar, in een redelijk bourgeois deelgemeente van Gent, zaten we met zijn drieën op drie perfect gelijkende stoelen. Om ons heen overlegden (jonge en iets oudere) vrouwen en (erg oude) mannen over de allergrootste van onze wereldproblemen, ze hadden tips voor elkaar over hoe je het onderwerp het best aansnijdt met zij die er allang niet meer over willen praten. Vooral niet confronteren, vooral niet storen en vooral begrip tonen, raadden ze elkaar aan, het is nu eenmaal moeilijk voor iedereen, het is niet je eigen verantwoordelijkheid, we zien hoe moeilijk dit is voor jou, jij hebt dit ook niet veroorzaakt, wil je er misschien over praten? Als ze dat maar lang genoeg volhielden, genoeg begrip aan de dag legden en zichzelf voldoende wegcijferden, zou de wereld vanzelf veranderen.
Iets in me sudderde, het was niet de milkshake en ook niet de Giant, hoe later het werd hoe heviger het kookte. Ik merkte dat de jongen links van me er nog meer last van had dan ik, hij draaide ongedurig op zijn stoel (precies dezelfde als de mijne), misschien vocht hij ook ergens tegen. Zelf is het me na een leven dat niemand echt stoorde, gaan dagen dat er ook zoiets is als een teveel aan begrip en een te weinig aan confrontatie, soms moet je je plaats innemen omdat de situatie erom vraagt. Wanneer de nood hoog is, help je niemand door iedereen te willen sparen.
Misschien werd het allemaal net iets te confronterend voor mijn buur, of misschien (en dat kan ik alleen maar hopen) kreeg hij hier, op deze formica stoel boven zijn glaasje bruiswater, een levensveranderend inzicht, ik wenste het hem alleszins van harte toe. Zelf bedacht ik wat ik hem zou zeggen, misschien dat het goed was wat hij voelde, dat het het broeien van verandering was, van groei, alleen lijkt het bij jezelf altijd minder gemakkelijk te gaan dan bij je oude vrienden, even zie je hen niet en plots blijken ze brilmonturen te dragen waar je niet aan kan wennen, voor hen zijn ze nochtans allang de doodnormaalste zaak van de wereld.
Toch zei ik niks, de jongen links van me verontschuldigde zich bij de anderen voor zijn uitval, hij begreep heus dat de intenties van het begripvolle gezelschap goed waren en dat er voor alles een tijd is en een plaats en dat iedereen zijn rol te spelen heeft. De moderator vroeg of hij er verder nog over wilde praten, hij legde uit dat hij binnen in zichzelf drie mensen hardnekkig probeert te verzoenen, ik nipte nog eens van mijn glas bruiswater.
Weken later liepen we samen door het park, de nacht was allang ingevallen en boven ons drieën zwol de zwaarste zomerstorm aan die Nederland ooit zou treffen, langzaam zogen onze jeansbroeken zich vol water. Het zinderde nog in ons na, het gesprek in de gemeente en de Quick en alle andere zeer gelijkaardige momenten, het ongemak en de verandering. We besloten er niet over te praten, liever staarden we naar het schijnsel in de plassen op het beton. Langs het pad wachtte een natgeregende bank ons op, ik gebaarde de anderen even te stoppen en vroeg hen hier op me te blijven wachten, straks zou ik terugkomen, ik zou drie zwemshorts aantrekken en hen op precies dezelfde plek opnieuw vervoegen, hier in de zomerregen, ik zou uitademen voor drie en daarna alleen nog wachten tot alleen nog ik overbleef.
Bonus: een foto van ik en mijn sandalen, deze week in de drukkerij van EPO. De bundel ‘Vrijdagen’ is intussen gedrukt en ik moet zeggen: hij ziet er verdorie goed uit. Elk exemplaar is trouwens ook nog eens handgenummerd. Binnenkort meer info over hoe je er eentje kan bestellen.