Vrijdag 14 februari: Leopold de Tweede

In de maand waarin er op alles haar kwam te staan, stommelde ik in het midden van de nacht de trap af, ik verontschuldigde me tegen het potje vegetarische préparé in de koelkast. Ik had het verwaarloosd, ik had te traag gegeten en het verval was te snel gegaan, het potje zweeg als vermoord.

Het moet zijn dat er vocht in de lucht hangt in deze donkere maanden, mijn blik gleed langs de muren van onze nieuwbouw, onder een dun laagje verf bubbelde het plafond op, het oude siste me toe dat het er nog niet aan denkt om plaats te maken voor het nieuwe.

Ik knikte en dacht aan wat me zo lang is verteld, dat het verleden al dood is en er nog geen nieuw vandaag geboren is, dat dat wel zo’n beetje alles verklaart. De analyse was alomtegenwoordig, pompoensoep in de winter, zelfs ik heb het verteld, toch klopt het niet.

Want het verleden is nog niet dood, integendeel zelfs, het heeft al die tijd gevochten voor zijn overleven, we hadden het al onze rug toegekeerd en nu staat het tot onze opperste verbazing weer voor onze neus. En kijk, nu regeren de senielen de wereld, triomfantelijk hebben ze de jaren tachtig ontketend terwijl wij ons blindstaarden op de toekomst, nu zijn wij het die moeten zien te overleven in deze meurende tijd van lompheid en rancune. De president roept dat hij land zal kopen in het Midden-Oosten, de mensen moeten maar elders gaan wonen, het is een kwestie van tijd voor het lijk van Leopold de Tweede een vliegtuigticket boekt naar Congo.

Dat allemaal moeten we doorstaan in de hoop dat het toch weer beter wordt, uit alle macht hou ik mezelf dat andere verhaal voor dat we onszelf zo vaak vertellen, dat de boog van de geschiedenis naar het goede buigt, het zal allemaal wel waar zijn, toch haal je je vingers maar beter weg wanneer hij aan het trillen gaat.

Ik stond nog altijd voor de koelkast, in het licht van het frigolampje bekende ik aan het creperende potje veggie préparé dat het me nooit het plezier had gebracht van echte vleespréparé op een wit stokbrood, dat het me speet maar dat het nu eenmaal zo was, het antwoordde niet meer, ik sloot voorzichtig de deur.