Vrijdag 10 februari: Sony Alpha 7 (reprise)
In de week waarin de reisbegeleider, de receptionist, de materiaalmeester en de schrijver het bedrijf verlieten, zocht ik een kaartje, ik vond dat ik niet met lege handen op zijn laatste werkdag kon opdagen.
Ik zocht een kaart met een fototoestel op, bij voorkeur een Sony Alpha 7, het eerste stuk materiaal dat ik bij hem was komen uitlenen. Ik vond maar één kaart, er stond geen fototoestel op, alleen een stel planten. Ik nam een pen en dacht aan de andere collega’s die het bedrijf al eerder verlaten hadden, de vogelkenner en de hemdendrager bijvoorbeeld, ze waren goede vrienden en vertrokken vervolgens naar andere oorden, ze waren avontuurlijker dan ik gebleken. Intussen gaat mijn dertiende jaar aan het bedrijf in, ik koester de herkenbaarheid, ik heb dat nodig om te kunnen bloeien. Ik zie hen vandaag nog zelden, ik heb geleerd dat dit nu eenmaal is hoe de dingen gaan, het maakt die vriendschappen daarom niet minder waardevol.
Ik gaf de kaart af, we wisselden enkele plechtige woorden, daarna ging ik weer aan het werk, later kruisten onze paden nog één keer. De materiaalmeester, de reisbegeleider, de receptionist en de schrijver bleken ook een fotograaf, hij nam een foto, hij deed dat van alle collega’s op zijn laatste werkdag. Ik vroeg hem wat zijn toekomstplannen waren, niets sprak hij, en daarna misschien iets in de reissector, hij had goede connecties in Amerika. Vervolgens namen we afscheid.
Ik nam de trein naar huis, ik dacht aan het ene kaartje dat ik in mijn schuif had gevonden en waar ik een afscheidstekst op had geschreven, het was er eentje met bizarre maar prachtige planten die op de meest exotische plekken bloeien, ze hebben dat nodig